Bardzo rzadko mam okazję - i chęć - zagrać solo - czyli bez innych współgraczy. Gry planszowe są dla mnie okazją do spotkania i prawdziwe interakcji w realnym świecie. Jednak komiksy paragrafowe (takie, w których to my tworzymy, uzupełniamy, "rozgrywamy" komiks) przeznaczone głównie do samotnej rozgrywki, stanowią chlubny wyjątek.
Ale jak to działa?
Mechanika gier-komiksów jest bardzo prosta i zwykle dokładnie opisana na pierwszych stronach komiksu. Oto podążamy za opowieścią, skacząc pomiędzy ponumerowanymi kadrami w całej książeczce. Na przykład musimy wybrać drogę, którą podąży nasz bohater - jedna ścieżka wiedzie w ciemny las po lewej stronie i oznaczona jest numerem 12. Druga droga prowadzi po bezpiecznym trakcie, a nad nią narysowano liczbę 118. Naszym zadaniem jest wybrać, którędy chcemy iść. Czy skusi nas oświetlona promieniami słońca królewska droga? A może wolimy zbadać niedostępną puszczę? Każdy z tych wyborów wpłynie na dalsze losy naszej postaci oraz na tworzoną przez nas właśnie historię. Podjęliście decyzję? No to przekartkujcie się teraz do kadru 12 lub 118 i zobaczcie, co się stało!
Nie każdy komiks jest dla dzieci!
Zastanawiając się nad tym, który z kilkunastu opublikowanych już komiksów wybrać, musimy poważnie wziąć pod uwagę, z kim będziemy się ewentualnie dzielić naszą grą. Chociaż wszystkie komiksy są naprawdę pięknie narysowane, to niektóre tytuły, jak „Wilkołak", pełne są krwi i przemocy! Jeśli planujecie prezent dla dziecka, to przekartkujcie najpierw komiks, nad którym się zastanawiacie. Moim ulubionym z tych „dorosłych” jest chyba „Porwanie". Naprawdę mroczny, wręcz lovecraftowski klimat wylewający się z każdego kadru, ciężkie, brutalne rozmowy i jeszcze bardziej ponure czyny - to wszystko czeka na tych, którzy postanowią pomóc pewnemu detektywowi odzyskać porwaną córeczkę, którą ktoś przetrzymuje w olbrzymiej, złowrogo wyglądającej posiadłości. Normalnie ciarki!
Jeśli lubicie japońską estetykę, sprawdźcie koniecznie „Łzy Bogini Nuwy" - subtelną, eteryczną wręcz opowieść, która zaskakuje praktycznie na każdym kroku. Mnie osobiście najmniej przypadł do gustu „To jest napad", dlatego, że przemoc wręcz wylewa się z każdej stronicy. Jeśli jednak nie przeszkadza wam to wcale, a na dodatek lubicie takie filmy jak „Urodzeni Mordercy” czy „Taksówkarz”, to myślę, że może być to coś w sam raz dla was! „Zombie" to z kolei tytuł, w którym możemy wcielić się w człowieka żywego inaczej - ciekawe doświadczenie, zapewniam!
Ale jak już jest dla dzieci, to jest bombowo!
Pierwszym komiksem, w jaki kiedykolwiek zagrałam, byli „Rycerze" - prosta opowieść o młodych ludziach, którzy niczego nie pragną bardziej niż przywdziać zbroję, dosiąść konia i zginąć w jakiejś bitwie na chwałę swego kraju, króla lub ukochanej. Ten komiks reklamowany jest jako doskonały dla dzieci - i faktycznie się w tej roli sprawdził. Razem z moją podówczas sześcioletnią córką przeszłyśmy historię z wypiekami na twarzy - i to kilka razy! O popularności tego tytułu może też świadczyć fakt, że dorobił się dwóch kolejnych części.
Jedną z ciekawych odsłon linii komiksów jest „Hokus i Pokus" - magiczna opowieść o czarach, przyjaźni i przygodzie, która przywodziła mi swoją wymową trochę książki Musierowicz albo serię Feliks, Net i Nitka. „Technomagowie" z kolei sprawdzą się z nieco starszymi dzieciakami - nastolatki na pewno docenią zabawę konwencją steampunkową. Podobnie na pograniczu plasuje się „Mystery", gdzie wcielamy się w superbohaterów, którzy mają przed sobą jednak naprawdę trudne zadania i czasami należy po prostu spuścić komuś łomot! Podobnie rzecz się ma z dwoma komiksami o Sherlocku Holmesie - „Cztery Śledztwa", „Pojedynek z Irene Adler" czy „Cień Kuby Rozpruwacza" - siedmiolatkowi bym ich chyba jeszcze nie dała, ale dziesięciolatek zakocha się w nich!
Więcej artykułów o komiksach znajdziesz na Empik Pasje w dziale Czytam. Jeżeli szukasz informacji o planszówkach, zajrzyj do naszej pasji Gram!
Zdjęcie okładkowe: źródło: shutterstock.com
Komentarze (0)